Αναβίωσε τα «Ρακοκάζανα» στη Λιβαδειά ο Σύλλογος Κρητών Ν.Βοιωτίας

 Με απόλυτη επιτυχία διοργανώθηκε και φέτος η βραδιά γιορτής «Ρακοκάζανα» από τον Σύλλογο Κρητών Ν. Βοιωτίας στη Λιβαδειά, το Σάββατο το βράδυ, φέρνοντας το άρωμα της Κρήτης στη πόλη μας και αναβιώνοντας ένα γνήσιο κρητικό έθιμο.

Σε αυτήν την μικρή γιορτή που στήθηκε στην αίθουσα του Συλλόγου δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι φίλοι και τα μέλη του Συλλόγου, δεκάδες Κρητικοί που ζουν στην περιοχή μας καθώς και εκπρόσωποι τοπικών αρχών , συλλόγων και άλλων φορέων .

Επιπλέον, την ξεχωριστή αυτή βραδιά τίμησε τον Σύλλογο με την παρουσία του και ο Μαθιουδάκης Μιχαήλ,  πρώην Διοικητής Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Βοιωτίας.

Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, ο πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Ν.  Βοιωτίας, Αλέξης Μοράκης, αφού ευχαρίστησε τον κόσμο που παρευρέθηκε στην εκδήλωση,  αναφέρθηκε και στο έθιμο του «καζανιού» και σε όλη την διαδικασία για την παραγωγή της παραδοσιακής ρακής, την οποία φυσικά και γεύτηκαν όλοι οι καλεσμένοι.

Οι πλούσιοι μεζέδες, το άφθονο κρασί και  η τσικουδιά, οι παραδοσιακοί χοροί ,η λύρα και το λάουτο δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτήν την βραδιά. Το κρητικό συγκρότημα του Πέτρου Βουμβουλάκη  ήταν εκεί για να διασκεδάσει όλους τους παρευρισκόμενους μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και να τους ταξιδέψει σε όμορφα κρητικά ακούσματα.

Για την ιστορία:

Τα «ρακοκάζανα» ή «καζανέματα», όπως λέγονται, γίνονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους όπου περίοπτη θέση κατέχει φυσικά το καζάνι. Το καζάνι ποικίλει σε διαστάσεις αναλόγως την δυναμική απόσταξης του. Η διαδικασία όμως είναι πάντα η ίδια. Το καζάνι αποτελείται από 3 βασικά μέρη. Την βάση ή τσουκάλι, το καπάκι και ένα σωλήνα όπου μεταφέρεται ο ατμός.

Η τσικουδιά είναι ποτό μονής απόσταξης, σε αντίθεση με το ούζο και το τσίπουρο. Τα στράφυλλα ή τσίκουδα, δηλαδή τα πατημένα σταφύλια (φλούδια και σπόροι) που προορίζονται για την τσικουδιά, μετά το πάτημα  φυλάσσονται για περίπου 40 μέρες σε βαρέλια όπου «βράζουν» και γίνεται η ζύμωση.

Όταν έρθει η ώρα του καζανιού, η παραγωγή της τσικουδιάς, μπαίνουν στο καζάνι μαζί με νερό. Από κάτω ανάβουν την φωτιά με ξύλα, όπου τα στράφυλλα αρχίζουν να ψιλοβράζουν. Η φωτιά δεν πρέπει να ναι ούτε πολύ δυνατή ούτε χαλαρή. Η ένταση της είναι σημαντική ώστε να μην τσουδίστουν (καούν) τα στράφυλλα και η τσικουδιά καπνιστεί., πάρει μια άσχημη μυρωδιά. Η απόσταξη συνεχίζεται μπροστά στα μάτια μας. Το καζάνι αρχίζει να βράζει, το οινόπνευμα που έχουν τα στράφυλλα λόγω των υψηλών σακχάρων εξατμίζεται. Ο ατμός κυκλοφορεί στο σωλήνα που ξεκινάει από το καζάνι. Λόγο της διαφοράς της θερμοκρασίας (ψυχρό νερό που κυκλοφορεί εξωτερικά στο σύστημα του σωλήνα) στην πορεία ψύχεται και υγροποιείται όπου και καταλήγει μέσω του σωλήνα σε ένα πήλινο κιούπι σταγόνα, σταγόνα η «πρωτόρακη». Η φετινή ρακή. Εκεί συλλέγεται το δυνατό ποτό με ιδιαίτερη υπομονή. Το «αφεντικό», αυτός που «κάνει» το καζάνι, (αυτός που παράγει) μετράει τους βαθμούς του αποστάγματος και αναλόγως προσθέτει νερό. Όταν οι βαθμοί του ποτού κατέβουν στο επιθυμητό επίπεδο, το καζάνι ολοκληρώνεται. Συνήθως το καζάνι κλείνει περίπου στους 18 βαθμούς ή και πιο χαμηλά. Κάποιοι προτιμούν να κρατήσουν και κάποια μπουκάλια με 20 βαθμούς όπου όπως μου εξήγησαν, η ποιότητα της τσικουδιάς είναι ανώτερη, μιας και τα στράφυλλα έχουν βράσει λιγότερο χρόνο, έχουν υποστεί μικρότερη επεξεργασία.

Νεκταρία Ζιώγα